Bookchilling

Nie wiem dlaczego sięgając po trzecią z kolei książkę Colleen Hoover łudziłam się, że czeka mnie coś lekkiego, łatwego i przyjemnego. Mogłam się przecież spodziewać, że autorka po raz kolejny będzie w precyzyjny sposób grała na uczuciach czytelnika, pozwalając mu balansować na granicy płaczu.

Znajomość Ridgea i Sydney rozpoczyna się od balkonu. Od rozmów, w których na głos nie pada żadne słowo, a cisza wypełnia się muzyką. Ridge to geniusz gry na gitarze, cierpi jednak na blokadę twórczą i nie jest w stanie wypełnić melodii tekstem. Sydney to dziewczyna, która prowadzi uporządkowane i spokojne życie, w którym jest czas zarówno na chłopaka jak i studia oraz pracę. Ich drogi przecinają się kiedy Ridge widzi Sydney, siedzącą na balkonie śpiewającą do granej przez niego piosenki. Jest to początek znajomości, w której muzyka przeplata się ze szczęściem i cierpieniem, a powiedzenie: serce nie sługa nabiera tutaj nowego znaczenia.

Z ręką na sercu muszę przyznać, że zakochałam się w tej historii. Jest jedyna w swoim rodzaju, niebanalna i wciągająca. Magicznym dla mnie, okazał się cały proces zakochiwania się w sobie głównych bohaterów. Zaplątałam się w niego tak mocno, że skurcze serca i żołądka w trakcie czytania książki nie były niczym dziwnym.

Bohaterowie których stworzyła autorka tylko wzbogacają całość. Nie znajdziecie tam nikogo nadmiernie irytującego. Każdy z nich zapadnie Wam głęboko w pamięć i w serce. Docenicie ich otwartość, siłę z jaką stawiają czoła wszelkim problemom. Pokochacie ich pełną miłości i poświęcenia postawę. Wspólnie z nimi będziecie cierpieć i płakać.

Maybe someday to książka, której strony aż kipią różnymi uczuciami. Rozpoczynając od smutku, złości i zwątpienia poprzez poświęcenie, zaufanie, a kończąc na przyjaźni i miłości. Miłości, która często nie potrzebuje żadnych słów, aby głęboko brzmieć w naszym sercu.  To opowieść o poświęceniu siebie i swojego szczęścia dla drugiej osoby. Wiele z tych uczuć zapisana została między innymi  w piosenkach, gdyż muzyka stanowi ogromną część tej książki.

Colleen Hoover w swoich książkach nigdy nie idzie łatwiznę. Nie daje czytelnikowi błahej historii, którą ten przegryzie popijając kawą. To nie jest opowieść na jedną łzę, którą otrzemy pod koniec, wstaniemy i pójdziemy robić pranie. To nie jest historia, w której jasno faworyzujemy jedną ze stron, wznosząc  zuchwałe modły, aby główna postać podjęła koniecznie taką decyzję.  To około 300 stron trudnych decyzji i próby wygrania z czymś tak nieposkromionym jak miłość.